Emakination 2012 – honderden Vespa’s leveren slag in Waterloo

Een internationale groep kan in onze ogen pas echt internationaal zijn als er ook daadwerkelijk informeel contact is tussen de collega’s. Anders ben je gewoon een lokaal bureau met af en toe wat functioneel gebabbel over cijfers. Emakina haalt dan ook eens per jaar de internationale banden informeel aan tijdens Emakination. Collega’s uit alle landen kwamen dit jaar samen in Brussel voor een onvergetelijke en bovenal inspirerende dag, die zelfs een politie-escorte voor het voltallige personeel in petto had.

Terwijl iedereen de koffie en croissants gebruikte om wakker te worden (zo’n 350 collega’s waren al om 9.00 in Brussel) begon het programma met een open-en-bloot vragenvuur aan de internationale board. Iedereen kon z’n professionele en persoonlijke vragen kwijt en de antwoorden werden door alle aanwezigen beoordeeld met Like’s of Dislikes. Daarna volgde een kennisquiz waarbij de geschiedenis en inspiratiebronnen van Emakina centraal stonden.

Na een uitgebreide lunch – dat doen ze in België toch altijd net iets beter dan in Nederland- stapten we massaal op de Vespa. Meer dan 200 scooters werden vervolgens onder politie-escorte over de ring van Brussel geloodst om uit te komen in Waterloo. Daar stond een scooterrally op het programma waarbij teams op verschillende locaties opdrachten moesten voltooien. De hele middag toerden we met collega’s uit Zwitserland, Frankrijk en België door de heuvels van Waterloo. Zelden werden taalbarrières zo snel overwonnen door een gezamenlijke winnaarsmentaliteit. Het resulteerde in een grote groep hongerige Emakianen, die op hun wenken werden bediend met een meterslange barbecue.

Om de prijsuitreiking op te luisteren hadden de muzikalen onder ons zich vrijwillig aangemeld voor een uniek concert. Maar liefst 2 uur lang lieten ze in wisselende samenstellingen horen dat digital natives ook aardig uit de hoek kunnen komen op andere vlakken. Hoogtepunt van het concert was toch wel Denis Steisel, die compleet met rastapruik ‘I didn’t shoot the CEO’ (vrij naar I shot the sheriff) ten gehore bracht. De avond werd tot in de kleine uurtjes gevuld met feestende collega’s die alle talen door elkaar spraken en de dj tot wanhoop dreven met hun verzoekjes tot meezingers. Wat er na die kleine uurtjes gebeurde is voor de meesten een zwart gat. En  misschien is dat maar beter ook.